17 mei is IDAHOT, de internationale dag tegen homofobie, bifobie, interseksefobie en transfobie. Wereldwijd vragen organisaties op deze dag aandacht voor haat en discriminatie tegen LHBTIQ+-personen.
Persoonlijke portretten
Ook het COC Tilburg Breda e.o. komt in actie en deelt zes persoonlijke portretten om inzicht te geven in de ervaringen van LHBTIQ+-personen met fobie en discriminatie. Zo lees jij de verhalen van mensen die bijvoorbeeld niet volledig worden geaccepteerd door de vorm die hun liefde aanneemt, of voor wie gender uit meer bestaat dan alleen “man” óf “vrouw”. Er wordt teruggeblikt op aangenaam verrassende reacties uit de omgeving en gereflecteerd op de vraag wat nou de betekenis is van een dag als IDAHOT.
Live vragensessies
Naast het lezen van de persoonlijke verhalen kun je al jouw eigen vragen stellen tijdens de live vragensessies op dinsdag 17 mei. Vanaf 19:00 uur organiseert COC Tilburg Breda e.o. een instalive Q&A waarin we het vragenvuur aan de schenen leggen van LHBTIQ+-personen uit de regio of je kan de vragen die je hebt stellen. Sluit online aan op www.instagram.com/coctilburgbreda en laat je horen.
“In Rusland leidde ik LHBTI- en feministische organisaties en richtte ik ook een genderstudieclub op aan mijn universiteit. Vanwege deze activiteiten werd ik vervolgd door de Russische autoriteiten, het Openbaar Ministerie en de politie. Ik ben twee keer aangevallen door gevaarlijke homofoben. Bij de eerste aanval, bij een LHBTI-demonstratie, spoot de aanvaller pepperspray in mijn gezicht en de tweede keer gooide een aanvaller rookbommen naar een café waar ik een lezing gaf over de interactie tussen feminisme en LHBTI-activisme. De politie heeft uiteindelijk een strafzaak tegen mij geopend vanwege mijn activisme. Om deze reden ben ik anderhalf jaar geleden naar Nederland gekomen.
Ik kwam ongeveer 5 jaar geleden uit de kast voor mijn familie en vrienden in Rusland. Natuurlijk hadden mijn ouders nooit een positieve houding ten opzichte van de LHBTI-gemeenschap. Mijn moeder weet dat ik van meisjes houd en ik probeerde haar uit te leggen dat elke seksuele geaardheid, volgens moderne wetenschappelijke gegevens, een soort norm is. Maar tot nu toe had het weinig zin, het is te moeilijk om die stereotypen die zich gedurende haar leven hebben ontwikkeld, te veranderen.
Feminisme heeft me veel geholpen bij het accepteren van mezelf. Onder mijn favoriete schrijfsters waren: Sidoni-Gabriel Colette, Marina Tsvetaeva, Simone de Beauvoir, Daphne du Maurier die biseksuele of lesbische vrouwen waren. Hun ervaring en creativiteit hebben mij gestimuleerd om een positiever zelfbeeld te krijgen.
Ik merkte ook na een paar jaar van LHBTI-activisme dat veel mensen op mijn universiteit en in mijn stad in Rusland van mening veranderden over de LHBTI-gemeenschap. Ik ben ervan overtuigd dat de educatieve lezingen en festivals die mijn LHBTI-organisatie organiseerden een impact hadden op mensen. Toen de politie mijn genderclub op de universiteit sloot, steunden de meeste docenten en studenten mij.
Ik zou willen dat LHBTI-mensen echt worden geaccepteerd in de samenleving. Dit kan alleen worden bereikt als dit idee in de samenleving wordt gesteund door de meerderheid van de mensen. Door activisme en verspreiding van informatie over LHBTI-personen denk ik dat we de situatie van LHBT-personen die in de kast zitten kunnen verbeteren. Ik geloof dat er geen gerechtigheid is in deze wereld totdat we het zelf doen.”
“Everybody is free to love!
It hasn’t been an easy ride trying to live my life without being judged because of how I live my life due to my sexuality. I escaped lynching sometime back in my country when my sexuality was discovered. I was accused of committing an abomination and told that it was a taboo for me to love a girl, hence I was tagged a witch. I was taken to witch doctors in order to cast out the “spell” in me.
When I got to the Netherlands I still had the fear in me, until I gradually noticed gay couples hugging and holding hands, kissing in public, and never seemed to feel afraid to be openly themselves. I was surprised by such a positive attitude and then the general feeling of being welcomed started to dawn on me.
The most important message I would like to convey is this: We should learn to love one another regardless of who we are and what sexual preferences we have, we should learn to see others as we see ourselves, we’re all humans and deserve to love whomever we love, and we all deserve to be happy. To me happiness in this life is paramount, and to be truly happy, you need to love and embrace who you are and be yourself around others (friends and family) without the fear of being castigated or reproached. This can only happen when we show true love and support one another. Love is so magical, a powerful tool that can heal this world.
“Life is so short, spend it with people who make you laugh and feel loved.”
A lot is packed in this statement for me, also a lot of people commented positively on this quote when I posted it on my social media platforms. I did not expect this reaction but was glad that people noticed the message. We need to make the most of the life we have and most importantly BE HAPPY! BE YOU!
I believe in God and I am a child of God. I believe God created us differently and I think he did that with a reason.”
#LETLOVELEAD!
“Ik ben 27 jaar oud en ik identificeer mezelf als non-binair queer persoon. Voor mij houdt dit in dat ik in meer dan alleen de hokjes “man” en “vrouw” geloof, omdat daarbuiten en daartussen nog veel meer bestaat. Mijn genderidentiteit bevindt zich tussen man en vrouw in en overlapt met beiden. Van jongs af aan ben ik me er altijd van bewust geweest dat die hokjes bestaan en moest ik actief mijn best doen om in het hokje “jongen” te passen. Soms lukte dat niet; zo deed ik nooit mee met het voetballen op het schoolplein, wat de jongens raar vonden. Soms lukte het ook wel; zo kreeg ik een vriendinnetje in groep 7. Het was een jaar lang aan, maar meer dan buitenspelen en zingen is het niet geworden tussen Marjolein en mij. Toen ik er op mijn 12e achter kwam dat ik op jongens viel, dacht ik daarmee ook de reden gevonden te hebben waarom ik er niet altijd bij hoorde. Voor een tijdje leek dat het ook te zijn. Het was meer dan tien jaar later, toen ik het woord “non-binair” ontdekte, dat ik eindelijk een bestemming zag op de schatkaart van mijn genderidentiteit.
De reis naar dat eindpunt op de kaart is lastig en het grootste probleem dat ik tegenkom, ben ik eigenlijk zelf. De manier waarop ik me dolgraag zou uiten, zoals door het dragen van acrylnagels, kost mij soms enorm veel mentale kracht. Ik vraag mij constant af of mensen het niet raar vinden, of ze mij zullen uitschelden of misschien nog erger. Qua uiterlijk voldoe ik immers aan het hokje “man”, maar qua expressie gedraag ik me erg vrouwelijk en draag ik wel vrouwelijke kleding en nagellak. Gelukkig is fysiek geweld mij tot nu toe gespaard gebleven, maar in mijn achterhoofd speelt het altijd mee. Misschien dat ik wel op de volgende straathoek in elkaar geslagen word, omdat ik een paars laagje op mijn nagels draag en make-up op heb.
In mijn omgeving is iedereen gelukkig positief, omdat ze zien dat ik mezelf kan zijn, meer durf te zeggen en meer durf te doen. Mijn vrienden helpen overal waar ze kunnen en mijn ouders zijn mijn grootste supporters. Als zij mij niet zo hadden gesteund, had ik mijn leven niet zo vrij kunnen leven. Ondanks dat, heeft het me een goede 25 jaar gekost om mijn identiteit te vinden. Met meer zichtbaarheid hoop ik dat mensen zoals ik het in de toekomst makkelijker vinden om zichzelf te herkennen in de verhalen van anderen.
Het advies dat ik het liefst mee wil geven: Sommige mensen passen nu eenmaal niet in het hokje “man” of “vrouw”. Mocht je iemand kennen of tegenkomen op straat waarvan je niet meteen begrijpt of dit een man of een vrouw is, kies er dan alsjeblieft voor om deze persoon normaal te behandelen. Staar niet en bombardeer ze niet met vragen. Voor de meeste non-binaire personen kost het moed om zich zo te uiten. Diep van binnen wil ik niet moedig zijn. Ik wil gewoon mens zijn.”
“Al vanaf ik mij kan herinneren werd ik gezien als een buitenbeentje: ik mocht nooit meespelen met de andere jongens omdat ik ‘te meisjesachtig’ was of dat ik er niets van kon omdat ik ‘leek op een meisje’. Dit werd nog veel erger toen ik naar het middelbaar ging, rond die tijd riepen mensen ook ‘vuile homo’ of ‘janet’ of dergelijke gewoon omdat ik niet zoals de andere jongens was. Ik was ‘verwijfd’ omdat ik een dansopleiding volgde en dansen was blijkbaar volgens mijn klasgenoten alleen voor vrouwen. In de kleedkamers kreeg ik ook vaak sluwe commentaar als ‘hé niet kijken!’ of ‘moet je niet bij de meisjes zijn?’. Ik kreeg zelfs op sociale media berichten van jongens die zeiden dat ik een schande was voor deze wereld en dat ik me direct moest ombouwen tot een vrouw. Dit pestgedrag bleef een lange tijd doorlopen waardoor ik echt in een put viel omdat ik mij schaamde en bang was voor wie ik echt was en gaf uiteindelijk toe aan het pestgedrag en geloofde wat iedereen zei. Want als iedereen het zegt is het waarschijnlijk waar toch? Na een héél lange tijd piekeren en slapeloze nachten, heb ik de moed gevonden om mezelf te accepteren wie ik werkelijk ben, dit was de beste keuze van mijn leven.
Na mijn coming out op 17-jarige leeftijd, heb ik zelfvertrouwen gevonden die ik nooit eerder had, de liefde en open armen van mijn vrienden en omgeving was hetgeen wat mij het meest overdonderd heeft. In geen enkel moment van mijn leven had ik verwacht dat zoveel mensen mij graag zien, zonder te oordelen over mijn geaardheid. Dit heeft mij dan ook de kracht gegeven om door te zetten, om te blijven genezen van de mentale verwondingen en niet terug te vallen in de negatieve gedachtes.
Wat ik hieruit wil meegeven is dat je nooit de connectie met de ware jij mag verliezen, wees niet bang om te uiten wie je echt bent, ook niet als je omgeving er niet goed op reageert. Je bent geweldig hoe je bent!”
“Tijdens mijn schooltijd ben ik veelvuldig gepest. Ik werd als laatste of niet gekozen als we teams gingen vormen tijdens gymles. En dat hing niet alleen samen met de eerste letter van mijn achternaam. Ik werd uitgescholden voor meisje en homo en dat heeft mijn plezier van de schooltijd negatief beïnvloed. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren dat er in het schoolkrantje een liefdesbrief aan mij werd gepubliceerd. Doorspekt met opmerkingen over dat ik op jongens zou vallen, meisjesachtig was en veel vriendinnen had. En ja, ik speelde graag met Barbie, maar net zo graag met Action Man. En ja, ik hielp mijn moeder graag in huis en speelde ook graag The A-Team na. Wie ik dan was? Face natuurlijk.
Op school werd ik gezien als anders. Anders geaard. Daar kwam ik als jonge jongen al vroeg in aanmerking met homofobie, plagen, pesten en uitsluiten. Lijkt onschuldig op een dergelijke leeftijd, maar het kan diepe wonden geven. En dat moet anders. Dat is wat anders mag zijn.
Uiterst positief verrast was ik door mijn ouders hun reactie op mijn coming out. Of die van mijn oma en opa. Mijn ouders reageerden heel liefdevol en stelden vragen. Gaven mij de ruimte om te ontdekken hoe het voor mij zat. Datzelfde geldt ook voor mijn oma en opa. Oma was ook uiterst liefdevol. Mijn opa stelde eens de vraag waarom ik bij een vriendinnetje bleef slapen als ik op jongens viel. Daar kon ik toen en nu ook nog smakelijk om glimlachen.
Mijn belangrijkste boodschap die ik wil uitdragen is dat inclusiviteit van ons allemaal is; dat niemand anders is; enkel dat er diversiteit en variëteit is in omvang, seksuele oriëntatie, dromen, liefdes e.d. Dat het er allemaal mag zijn, kan zijn en in harmonie met elkaar kan leven.
Om te voorkomen dat anderen mee moeten maken wat ik zelf heb meegemaakt, werk ik mee aan deze portretten voor Idahot 2021. Hiermee hoop mijn medeburgers bewust te maken en uit te nodigen en samen met mij dergelijke situaties te voorkomen. En als je het ziet gebeuren het gesprek aan te gaan. Ouders uit te nodigen om in hun opvoeding aandacht te besteden aan diversiteit en kinderen op te voeden vanuit de benadering dat niemand anders is; dat er enkel diversiteit is en dat dat de wereld juist mooier maakt.
Ik gun ons een maatschappij waarin we onbevooroordeeld nieuwsgierig naar elkaar zijn; in harmonie met elkaar een verbonden maatschappij vormen. Voor nu, later en als we ver in de toekomst terugkijken met elkaar kunnen concluderen dat we het verschil daarin met elkaar hebben gemaakt.”
“Ik ben opgegroeid in een enorme multiculturele woonomgeving die niks anders accepteerde dan de ‘normale man-vrouw rolverdeling’. Homoseksuelen en transgender personen werden niet gezien als deel van de samenleving en daardoor ook niet geaccepteerd. Dit is voor mij nog meer reden om van de bestaande genderrollen af te gaan.
Mijn aangename verrassing is eigenlijk dat steun uit onverwachtse hoek kan komen. Mensen waar je niet van verwacht dat ze je zouden steunen, kunnen aangenaam uit de hoek komen. Met stappen maakte ik dat vaker mee, dat mensen waar je voorbij loopt je uitlachen en vervolgens onbekende mensen je toch steunen. Mooi om te zien!
Mijn belangrijkste boodschap is om altijd, zonder excuus jezelf te zijn. Je leeft voor jezelf en jij bent de enige die jezelf in de spiegel aan moet kijken elke dag. Be true!”
Copyright © 2022 | COC Tilburg Breda en omgeving | COC Nederland
